آدمها و رویاهاشون

دخترکم... این روزها خیلی وقت ها به آدمهای با استعدادی فکر میکنم که به اوچیزی که باید نرسیدن، و وابسته به دنیایی شدن که متعلق بهش نیستن.و از همه بدتر اینکه فراموش کردند چقدر مسئولن در رابطه با خودشون و نباید باور کنن که این حقشون از زندگی نیست.
خیلی اوقات به این فکر میکنم که چی میشه یه ادم به جایی برسه که از نظر خیلی ها براش اون شرایط ناحقو نابجاست... !
چیزی غیر از رویاهاست؟
اینکه آدم بتونه بره سراغ خواستش.. به کم قانع نشه.. موانع و تجربه کنه و شکست و نپذیره؟
من اینطور فکر میکنم امروز که واقعا ذهنیت ماست که حداقل ۷۰%زندگی ما رو میسازه... .
امروز بردمت نمایشگاه کتاب و برات کتاب خریدم. اونجا یه پسر افغانی دستمال فروش بود... باهاش حرف زدم.. ارزوش بود فوتبالیست بشه، کلاس ورزش و زبان و مدرسه میرفت... ۶ تا خواهر برادر داشت و میگفت مامانم مثل پیرزنهای ۶۰ ساله است، اما فقط ۳۵ سالشه!
تو به من تو راه گفتی مامان ایشالله موفق بشه!
و من ناخوداگاه بلند فکرم رو بهت گفتم...
مامان خیلی باید تلاش کنه تا بشه.. خیلی بیشتر از تو!
چرا مامان.
چون اون پدر و مادرش خیلی نمیتونن کمکش کنن..
والدین خوبی داشته قطعا ، در جایگاه خودشون بهترین... بچه هاشون رو کلاس ورزش فرستادن و زبان و مدرسه...! اما احساس میکنم شاید نباید ۶ تا بچه میآوردن... شاید مادر باید جوون تر میموند و زیبا تر...
نمیدونم..
امیتریس امیدوارم بتونم مادر خوبی برات باشم.
خیلی دوستت دارم گلکم
اونم عکس تو و اون پسر افغان تبار که اسمش مرتضی بود... چقدر دوست داشتم پسرم باشه
راستی چند وقت پیش بهم گفتی
مامان دوست دارم.
من بیشتر دوست دارم مامانی..
یهو زدی در گوشم!
چرا میزنی مامان..
زدمت که یادت نره من همیشه تو رو بیشتر دوست دارم.. همیشه🤗🤗